เขาเรียกตัวเองว่า “ช่างภาพแห่งขุนเขา” ลองมาทัศนาผลงานสุดเจ๋งของเขากันดีกว่า

ชีวิตการทำงานทำไมมันมีแต่ปัญหา ปัญหา และก็ปัญหา เบื่อจริงๆเลยครับ อยากกลับไปอยู่บ้านเฮาบ่ต้องเจอะเจอปัญหาเยอะแยะ… จำได้ว่าตอนสมัยเริ่มทำงานใหม่ๆ ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร วันๆไม่ได้ทำอะไรนอกจากแก้ปัญหา วันหนึ่งได้มีโอกาสคุยกับหัวหน้า เลยถามหัวหน้าว่าทำไมมันมีเป็นหาเข้ามาเยอะจัง ไม่ได้ทำงานเลยเนี่ย หัวหน้าหัวเราะหึๆ พูดว่า “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันน้องเอ้ย…ว่าทำไมปัญหามันถึงได้เยอะอย่างนี้” แต่รู้อย่างหนึ่งว่าถ้ามันไม่มีปัญหาเราคงไม่มีงานทำ มีปัญหาเยอะๆดีแล้วเป็นสัญญาณว่าเรายังมีงานทำ เขาจ้างเรามาแก้ปัญหา หากไม่มีปัญหาเขาคงไม่จ้างเราหรอก นี่แหละคืองานของเรา คิดไปคิดมาว่า..เออใช่ ที่ทุกคนทำงานแข่งขันกันทุกวันนี้งานจริงๆที่ว่าคือการแก้ปัญหา ธนาคารแก้ปัญหาลูกค้าที่ไม่รู้จะเอาเงินไปเก็บไว้ที่ไหน หรือไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนมาลงทุน ร้านอาหารแก้ปัญหาความหิว ดีเอชแลแก้ปัญหาคนที่ไม่รู้จะเอาของส่งให้อีกคนที่อยู่คนละมุมโลกยังไง บริษัทมือถือแก้ปัญหาที่เราไม่สามารถคุยกับคนที่อยู่คนละพื้นที่ได้ ฯลฯ เราหนีปัญหาไม่พ้นหรอกแก้ปัญหานี้ได้ปัญหาใหม่ก็เข้ามา การแก้ปัญหาบางครั้งง่าย บางครั้งก็ยากมากๆ แต่บางครั้งที่คิดว่ายากๆ ก็อาจจะง่ายจนเราคิดไม่ถึงก็ได้ มีตัวอย่างอยู่สองตัวอย่าง ตัวอย่างแรก ถ้าหากใครเคยได้ดูรายการ VIP เมื่อหลายปี ที่ตุ๊กญานีเป็นพิธีกรคงพอนึกออก เป็นเรื่องราวของคนไทยคนหนึ่งที่ประสบความสำเร็จทำร้านอาหารที่อเมริกาแล้วกลับมาเมืองไทย ขณะที่อยู่อเมริกาพอเริ่มตั้งตัวได้ก็เปิดร้านอาหารไทย แต่เมืองที่เขาอยู่มันใกล้ชายแดนเม็กซิโก จึงถูกโจรเม็กซิกันปล้นบ่อยๆ ปล้นเสร็จแล้วก็หนีข้ามฝั่งไปตำรวจก็ตามตัวลำบาก หลังจากโดนปล้น 3-4 ครั้งติดกันชักแย่จะเจ้งเอา เพราะลูกค้ากลัวก็หายไปหมด และแต่ละครั้งที่โดนปล้นก็เสียเงินไปเยอะ ขึนปล่อยไปอย่างนี้เจ้งแน่ ครั้นจะย้ายร้านหนีไปที่อื่นก็ไม่ได้แล้วเพราะลงไปหมดตัวแล้ว วิธีหนึ่งคือจ้างบริษัทรักษาความปลอดภัยมาดูแลตลอดเวลา แต่ค่าใช้จ่ายก็มหาศาล ทำงานเพื่อเอาเงินมาจ่ายค่า รปภ. คงไม่คุ้มแน่ๆ…

Pejac เป็นนามแฝงของศิลปินสเปนที่เริ่มต้นการวาดภาพบนผนังหลังจากที่เขารู้สึกรำคาญกับทัศนคติครูของเขาที่มีต่อศิลปะ ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ได้เริ่มวาดภาพบนท้องถนนที่จะนำงานศิลปะของเขาให้กับผู้ที่ไม่สามารถหรือไม่เยี่ยมชมพิพิธภัณฑ์  Pejac ได้วาดภาพบนผนังทั่วไปในพื้นที่ของกรุงมอสโก, ปารีส, อิสตันบูล, ลอนดอนและมิลาน Facebook คอมเมนต์ Facebook คอมเมนต์

แมนชั่นสุดหรูที่ใช้ถ่ายทำเป็นบ้านของ วีโต้ คอร์เลโอเน่ ในหนังเรื่อง The Godfather ได้ถูกประกาศขายแล้ว ผู้ที่สนใจสามารถยื่นข้อเสนอที่ปฏิเสธไม่ได้ได้แล้ว โดยที่ราคาที่เจ้าของตั้งไว้เริ่มต้นที่ 2.9 ล้านเหรียญ (หรือประมาณ 90 ล้านบาท) หนังเรื่อง The Godfather ได้ชื่อเป็นหนังที่ได้รับคำชมว่าดีที่สุดในโลกเรื่องหนึ่ง คงจะดีไม่น้อยหากอยู่ในบ้านนี้แล้วสมมุติตัวเองเป็น  วีโต้ คอร์เลโอเน่ อินไปกับบรรยากาศและความรู้สึกแบบครอบครัวผู้ทรงอำนาจ บ้านหลังนี้ถูกสร้างขึ้นใน ค.ศ. 1930 ตั้งอยู่ Staten Island ในกรุงนิวยอร์ค เจ้าของดั้งเดิมได้อาศัยอยู่ที่นี้กว่า 50 ปี จนกระทั้งได้ประกาศขายในปี ค.ศ. 2012 ด้วยราคา 1.7 ล้านเหรียญ (หรือประมาณ 50 ล้านบาท) ซึ่งราคาขายในตอนนั้นถือว่าต่ำว่าราคาตลาดกว่าหนึ่งล้านเหรียญ หากเข้าไปภายในบ้านแล้วจะพบว่าบ้านดูอบอุ่นและน่าอยู่กว่าที่เราคิดไว้เยอะ และมีพื้นที่หลายส่วนที่ไม่เห็นปรากฏในหนัง บ้านประกอบไปด้วย 5 ห้องนอน 7 ห้องน้ำ 2 ออฟฟิศ สระน้ำ และมีแม้กระทั่งผับเล็กๆในบ้าน ภายนอกบ้านมีสนามหญ้าขนาด 2,200 ตารางเมตร…

วันก่อนผมได้อ่านหนังสือเรื่อง “สัญญาก็คือสัญญา” ของด๊อกเตอร์เวนย์ ไดเออร์ เลยขอนำบทย่อมาถ่ายทอดให้เพื่อนๆฟัง เมื่อพูดถึงความรักแบบไม่มีเงื่อนไขมีเพียงความรักของแม่ที่มีต่อลูกเท่านั้นที่ถือได้ว่าเป็นรักแบบไม่มีเงื่อนไขอย่างแท้จริง เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นที่มุมหนึ่งของโลก ที่รัฐฟลอริดา สหรัฐอเมริกา เป็นเรื่องของความรักของแม่ที่มีต่อลูกที่ไม่สามารถหาอะไรมาทดแทนได้ ย้อนกลับไปเมื่อ พ.ศ. 2513 ครอบครัว โอ’บาร่า ผู้เป็นแม่มีชื่อว่า เคย์ โอ’บาร่า (Kaye O’Bara) ต้องเผชิญหน้ากับ เมื่อ ลูกสาวคนโตของเธอซึ่งมีอายุ 16 ปี ชื่อ เอ็ดวาด้า โอ’บาร่า (Edwarda O’bara) ซึ่งเป็นโรคเบาหวานตั้งแต่กำเนิดช๊อกกลางดึก และถูกนำส่งโรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉิน ขณะที่อยู่ในโรงพยาบาลอาการช๊อคทำให้เอ็ดวาด้ากำลังจะหมดสติ แต่ขณะที่ยังพอมีสติ เอ็ดวาด้า ได้พูดกับแม่ที่นั่งข้างๆเตียงว่า “แม่จ๋า อย่าทิ้งหนูไปไหนหนะ” เคย์ โอ’บาร่ากุมมือลูกสาวและตอบว่า “แม่จะไม่ทิ้งหนูไหนแน่นอน แม่จะอยู่ตรงนี้ตลอด แม่ให้สัญญา” และสัญญาก็เป็นสัญญาจริงๆ นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เอ็ดวาด้า ก็ตกอยู่ในสภาวะโคม่ามาตลอด ปี เคย์ โอ’บาร่า ผู้ซึ่งเป็นแม่จะต้องป้อนข้าวดูและคอยดูแลลูกสาวตัวเองอย่างใกล้ชิดแบบไม่ห่างไปไหนตามลำพังเป็นเวลาตลอด 38 ปี ลองจินตนาการ….ดูว่ามันลำบาก เหนื่อย…